گابریل گارسیا مارکز ازبزگترین نویسنده های حاضر دنیاست که گاهی اوقات نوشته های کوتاه عجیبی برای دنیا می آفریند ،مثل همین

جملات:

در15ساگی آموختم که مادران از همه بهتر می دانند وگاهی اوقات،پدران نیز همین طور

در20سالگی یاد گرفتم که کارخلاف فایده ای ندارد،حتی اگر با مهارت انجام شود

در25سالگی دانستم که یک نوزاد ،مادر را از داشتن یک روز هشت ساعته و پدر رااز داشتن یک شب هشت ساعته محروم می کند

در30سالگی پی بردم که قدرت جاذبه مرداست وجاذبه ،قدرت زن

دز35 سالگی متوجه شدم که آینده چیزی نیست که انسان به ارث ببرد،بلکه چیزی است که خودمیسازد

در40سالگی آموختم که رمز خوشبخت زیستن،در آن نیست که کاری را که دوست داریم را انجام دهیم،بلکه در این است که کاری راکه انجام میدهیم،دوست داشته باشیم

در45سالگی یادگرفتم که 10درصداززندگی چیزهایی است که برای انسان اتفاق می افتدو90درصدش آن است که چگونه واکنش نشان می دهد

در50سالگی پی بردم که کتاب بهترین دوست انسان وپیروی کورکورانه بدترین دشمن اوست

در55سالگی پی بردم که تصمیمات کوچک راباید با مغز گرفت و تصمیمات بزرگ را با قلب

در60سالگی متوجه شدم که بدون عشق می توان ایثار کرد ،ولی بدون ایثار هرگز نمی توان عشق ورزید

در65سالگی آموختم که انسان برای لذت بردن از عمری دراز،باید بعد از خوردن آنچه لازم است،آنچه را که میل داردنیزبخورد

در70 سالگی دانستم که انسان تا وقتی فکر کند نارس است،به رشدوکمال خودادامه می دهدوبه محض آنکه گمان کردرسیده شده،دچار آفت می شود

در80سالگی پی بردم که دوست داشتن ومورد محبت قرارگرفتن،بزرگ ترین لذت دنیاست